Het resultaat van deze hebzucht was een setje van Tromsa, een kleine fabriek in West-Duitsland. Eigenlijk was het een afdankertje van een drummer die was gestopt met spelen, maar what the heck: ik had eindelijk een hele set trommels in plaats van een enkel snaredrummetje. Met een beetje goede wil kon ik zien dat de bekleding ooit was bedoeld als een donkerblauwe glitter, en de trommels waren nog bespannen met dierenvellen die in een beetje klamme omgeving pijlsnel zakten in toon.
Vervolgens werd er geoefend en het grote voorbeeld heette Brian Bennett, hij was de nieuwe drummer van The Shadows. Ik was een ‘working class’ jongen en deze gelikte Engelse band was het meest bereikbare ideaal. Dixieland was voor de hogere klasse en de echte, serieuze jazz die met hangende mondhoeken moest worden beluisterd was helemaal een stap te ver. The Shadows namen hun platen met een grote precisie op, waardoor je in staat werd gesteld om vele ritmes precies uit te zoeken. Door ze na te spelen kon je deze analyse in je eigen taal verder vertellen. Ik kwam uit een straat waar de rock-‘n-roll op een bescheiden manier had gewoed, maar je moet je daar geen wilde taferelen bij voorstellen. Behalve de strak achterover gekamde haren was het dragen van een speldje op de revers van je jasje en aan je voeten puntschoenen al een hele stap in de revolutie van de opstandige jeugd. Ouders hoefden zich in die vroege jaren zestig bepaald niet ongerust te maken. In de straat waren een paar oudere jongens die al werkten en die hadden geld om een pick-up te kopen. De één had dan alle singles van Fats, een ander van Elvis en weer een ander van Buddy Holly. Zo hoefde je niet alles te kopen en op zaterdagmiddagen kwamen we dan vaak bij elkaar om urenlang naar deze plaatjes te luisteren.

Maar het was zo rond 1963/64, toen de wereld werd geëlektrificeerd door een enorme stortvloed van bands uit Liverpool. The Searchers, Gerry & the Pacemakers,The Kinks - je kunt meer dan een dozijn groepen opnoemen die de hele tijdgeest naar hun hand leken te zetten en even was de popmuziek totaal vernieuwend. De dijken waren doorgebroken en het was niet meer te stuiten en niets zou nog zijn wat het was, de hele wereld behoorde toe aan onze generatie. De absolute hogepriesters waren The Beatles, tot op de dag van vandaag de meest innovatieve van al die Britse bands. In het kielzog van deze beweging werden eveneens de Stones, The Animals, The Who en de Yardbirds meegezogen naar grote roem. Ook liet ik mijn haar groeien, want The Beatles deden alle voorgaande muziek te vervagen tot een achterhaalde periode. Tot mijn eigen stomme verbazing werd ik in 1965 gevraagd door een wat geheimzinnige band uit Assen.

Deze band - Cuby and the Blizzards - waren weer heel andere sporen aan het berijden, de blues zou in de tweede helft van de jaren zestig ook in Engeland een hoofdrol opeisen. Ik liet de witte Premier achter bij de vorige band en nam van de ontslagen Blizzardsdrummer wederom een Premier over in de klassieke kleur marinepearl. Er volgden twee jaren van onstuimig spelen in alle gehuchten die Nederland rijk was, maar na een jaar zag ik een mooie, eveneens in marinepearl uitgevoerde Ludwig bij de firma Stafhorst in in de Haringpakkerssteeg in Utrecht. Bloody hell, de prijskaart loog er niet om. Deze gebruikte Ludwig kostte meer dan 1300 gulden. Let wel, 1966. Dus moest ik het wantrouwen van mijn vader zien te winnen, want afbetaling via de bank was de enige mogelijkheid om te betalen. Het lukte, en ik was de trotse bezitter van een 22x14-13x11 en 16x16 Ludwig.

De rest van de tijd met de Blizzards diende deze lustige Ludwig mijn muzikale activiteiten en inmiddels was de kit aangevuld met een aluminium snare van dezelfde afkomst. Ook de begintijd van Solution werd gevuld met deze kit, maar toen een riant voorschot van de platenmaatschappij ons in staat stelde om nieuwe spullen te kopen, boog mijn passie opeens om naar het nieuwe merk Hayman. Dit merk was de eerste aanloop van de Engelse importeur Ivor Arbiter om een eigen lijn op de markt te brengen. Een leuk verhaal blijft die merknaam: er moest op een dag een naam worden bedacht voor de drumlijn en iemand suggereerde om gewoon de naam van één van de werknemers in de fabriek te nemen. De man die de eer te beurt viel was George Hayman en zo werd zijn naam vereeuwigd in de drumhistorie. Donkerblauw en voor het eerst een kit met drie toms in plaats van de klassieke 13-16. Het werden nu 12-13-16 toms met een 22x16 bass en de snare werd een in die tijd erg hippe Rogers Dynasonic. Deze laatste vond ik goed, maar ik miste toch die brisante knal die de Ludwig gaf en uiteindelijk kocht ik dan ook weer een Ludwig terug. Maar ook de simpele houten snares van Hayman waren en zijn nog steeds fantastisch. Hayman klonk zonder meer geweldig, misschien lag dat aan de vette, witte laklaag aan de binnenkant van de trommels was gespoten.